مرسـوله ای از اُمـــیدِ

​

سَر نسپردن و "تَن ندادن" شاید مترادف هایی باشند از سَرکشیِ هنرمنـدی

که سعی کرد تا کمی"من" باشد...

در تجربه ی گالری گردی در دهه ی بیستِ زندگیِ ام در "این جغرافیا" در نبردهای روزمره و تلاش هایم برای "منفعل" نبودن و نشدن ، خود را خسته و عصبی  می دیدم ...

 آنقدر متشنج ، که در اوجِ "شالوده شکنی ها" و "فرافکنی ها ی" درونم دست به دامانِ هر مدیومی ، هماره و هماره فریز بودن و خستگیِ مفرطم را با "تکرار و تکثر"ی هیستریک

در فریــــاد بودم ... 

امروز امـا ! با "نگاهِ" امروز و

در تجربه ی امروزِ "گالری گَردی" ام  

 همچنین با مطالعه ی آثارِ جوان های "کُنکوردیا"یی و تکاپوی دوستانِ شرقی ام و لحاظِ خطِ تعامل میانِ این دو که به مثابه ی "میوه ها و ریشه ها" می خوانمشان ،

 جرقه هایی از "باز برخاستن" را درَم دل گرم کرده و مُنجر به

 بافتارِ بافت ها و جوانه ها شدند ...

جوانه هایی از امیــد...

 جوانه هایی دوباره و دوباره سبز شده در قاب هایی که سال های سال خالی از آثارم بودند و امروز حینِ گَردیدنِ گِردِ "موزه ی شهرم که سال هاست بسته است ، هر قدمم را اثری می دیدم از جنسِ "تن ندادن" و "سر نسپردن" ...

قدم هایی که دوباره به طرزی " اثرناک" سبز و سبزتر می شدند ...